Լսե՛ք, ախր, եթե դահիճները ծնվում են, ուրեմն՝ դա ինչ-որ մեկին պետք ա, ուրեմն՝ ինչ-որ մեկն ուզում ա, որ նրանք ծնվեն, ուրեմն՝ ինչ-որ մեկը կախարդական փայտիկ ա կոչում նրանց արյունոտ կացինը...
Էն ժամանակ տանն էլեկտրական մսաղացներ չունեինք, ձեռքի մսաղացով էինք աղում։ Չուգունից փայլուն մսաղացը լա՜վ ծանր էր։ Մետաղամշակման հաստոցի նման ամրացնում էինք սեղանի եզրին, հետո հավաքում՝ ցանցը, դանակները, բռնակը․․․
...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...
Քայլում էիր փողոցում, մեկ էլ տեսնում էիր՝ մայթին միայնակ կանգնած ա հեռախոսի երկարուկ, մետաղյա, ապակեպատ խցիկը։ Մտնում էիր, դուռը փակում ու առանձնանում արտաքին աշխարհից...
Մհեր (Ֆրունզիկ) Մկրտչյանը պոեմը կարդալուց հետո մի օր դրսում հանդիպում է Շիրազին։
Մոտենում է, ի միջի այլոց հարցնում. «Շիրա՛զ, կըսեն պոեմը դու ես գրե, հա՞»։
Վրդովված Շիրազը պատասխանում է. «Ինչխ թե կըսեն, այ տղա, ես եմ գրե»...
Հավանաբար շատերին է ժամանակ առ ժամանակ հետաքրքրել այն հարցը, թե ինչու՞ ենք մենք 1915 թվականի Ցեղասպանության օրը նշում հատկապես ապրիլի 24-ին: Եվ ոչ միայն այդ հարցը...
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...